De Canyons van Colorado

Om half negen, terwijl het net iets boven nul is rijden we weg uit Nebraska. We gaan de High Plains over, het hoogste deel van de staat op zo'n 1200 meter. Al vrij snel rijden we Colorado binnen over national Grasslands en realiseren ons nu pas dat Colorado niet alleen maar Rocky Mountains, skiën en hoge bergen zijn. De oostelijke helft van de staat ligt nog op de Great Plains. We zien er zelfs Prairie Dog Towns, wat heet, het zijn complete Prairie Dog Cities.

Op deze high plains is amper bewoning, dat is te zien aan het ontbreken van postbussen en ranches. Om een onverklaarbare reden is er wel een Prairie School, met  professioneel uitziend sportterrein. Na weer een paar uur over de prairie te hebben gereden zien we de wit besneeuwde toppen van de Rocky Mountains voor ons, maar ze zijn nog minsters 100km verderop. Eerst rijdt Syl ons nog behendig dwars door Denver. Een grote stad waar we een uur over doen terwijl we 100km per uur rijden. De stad ziet er alles behalve uitnodigend uit, maar we zijn natuurlijk niet door downtown gereden. Inmiddels rijden we ook al een tijdje een trein tegemoet, er liggen nieuwe vliegtuig rompen op. We schatten in dat de trein anderhalve kilometer lang is, met zowel vooraan 2 diesel locomotieven als achteraan. De wegen rond Denver zijn we niet meer gewend, terwijl het een 'rustige' zaterdag is, is het voor ons toch wat te druk. Er hangt heel veel smog in de lucht waardoor we geen helder beeld op de bergen voor ons hebben. En de wegen zijn ook nog eens bar slecht.

Maar als Syl ons eenmaal Denver voorbij heeft geloodst komen we in een prachtige heuvelachtige wereld. Dat klopt niet helemaal want we stijgen in een klap van 1600 naar 2400 meter. Het is Berg wereld met de hoofdletter B. Voordat we de Interstate 70 echt oprijden rusten we even met uitzocht op wat ons te wachten staat. De Interstate 70 blijkt een van Amerika's mooiste wegen te zijn, maar dat wordt vaker geroepen over de vele mooie wegen in dit land.

Dat blijkt ook wel, de weg die de Rockies van Oost naar West doorkruist heeft vele gezichten en is vooral spectaculair. Er zijn natuurlijk de hoge besneeuwde bergtoppen, bochtige stijle wegen, een hoge pas van 3400 meter en de ski dorpen op de route. Maar dit is zo anders dan bijvoorbeeld de Brennerpas. Op deze route komen we langs gele en rode gesteenten, en rijden we door 2 canyons. We hebben de Grand Canyon gezien, die is te groot om te bevatten en de Antilope Canyon die zo mooi is dat je er tijd te kort komt. Maar de Glenwood Canyon is een exemplaar op zichzelf. Uitgesleten door de Colorado river is dit een kunstwerk op zich. De Colorado rivier is afgeleid van 'Rode rivier' op z'n Spaans, loopt tot aan de Golf van Californië in Mexico en begint hier in de Rockies. Het rode komt van de vele plekken waar de rivier langs en door rode rots formaties en berg gebieden stroomt. Deze 20km lange canyon is erg smal, de 2 snelwegen passen er soms maar net tussen. De wanden van de canyon zijn 400 meter hoog waardoor het heel benauwd voelt. Toch hebben de Amerikaanse engineers het voor elkaar gekregen om er een weg te bouwen waar je met 100km/u overheen kan crossen. Dit deel van de Interstate 70 wordt als een van de mooiste delen gezien, dat klopt wel volgens ons. Onderweg zijn er 2 lange tunnels zoals we die ook in de Alpen kennen, ze bevinden zich direct onder de waterscheiding. Dit deel van de I70 is een van de duurste en ingewikkeldste wegen van Amerika. Dat zien we zelf ook wel als we er overheen rijden. De weg loopt vlak langs de wanden van de canyon en boven de Colorado River. Het past soms maar net terwijl enorme vrachtwagens er knalhard overheen denderen. De weg moet wel op sommige aan de canyon wand zijn bevestigd of met hoge palen in de rivier staan.

Goed, we komen aan in Palisade, een oase van rust, fruitgaarden, wijngaarden en de rivier. Hier regelen we een plekje met uitzicht op Grand Mesa en aan de Colorado rivier. Na 6 uur rijden waarvan 4 uur door de kronkelende bergwegen kunnen we hier optimaal relaxen. Grand Mesa is de grootste losstaande berg met een vlak oppervlakte ter wereld. Terwijl we nog lekker in de zon buiten zitten om uit te rusten van de mooie uitzichten en lange reis gaat er een trouwerij beginnen. We kunnen alles goed volgen met de verrekijker, het ja woord is letterlijk te horen vanaf de camping. Tijdens het nuttigen van een klein deel van de pizza van de beste bakkerin van de VS maken we een plan voor de laatste week.

Omdat we Main Street van kleinere plaatsen zo leuk vinden parkeren we de volgende dag bij Main Street in Grand Junction. Deze plaats dankt zijn naam aan het samengaan van de Colorado en Gunnison rivieren. De hoofdstraat blijkt keurig te zijn met allerlei leuke winkeltjes en op elke hoek kunst. Het is zondag en niet erg druk, niet alle winkels zijn open. Maar Syl weet op de een of andere manier toch weer dat ene winkeltje te vinden waar ze de kleding van haar smaak verkopen. Na wat passen en meten lopen we, beiden blij, de winkel uit met een hippe tuinbroek.

Een onderdeel van het plan dat we gisteren gemaakt hebben, is Colorado National Monument. Of eigenlijk alleen de Rim Rock Drive die door dit park loopt. Het park is woestijn achtig en bevind zich op een plateau dat uitkijkt op de enorme, vlakke vallei waar Grand Junction en nog wat andere plaatsen liggen. Deze uitgestrekte vallei ligt 700 honderd meter onder ons. Dat betekent dat we via een steile bochtige en soms smalle weg het park in zijn gereden. Eenmaal boven rijden we meteen langs een diepe afgrond, het is een van de canyons in dit park. De canyons hebben soms kaarsrechte wanden. Vanaf het begin van de canyon is er een mooi uitzicht op de grote vallei met de steden en dorpen eronder. Het is allemaal teveel, te groot te bijzonder om te beschrijven. Tussendoor, nemen we kort een afslag om even bij te komen van deze overweldigende wereld. We komen uit in Glade Park, een zeer afgelegen community waar vrijwel niets te vinden is voor toeristen, maar dat vinden wij dan weer leuk. Er is wel een schattig en rommelig winkeltje waar we iets proberen te kopen dat niet te koop is. Dan niet.

Verderop de prachtige route zien we meer canyons en uiteindelijk komen we bij Monument Canyon, de mooiste en grootste. Ook hier weer een te overweldigend uitzicht. In de canyon staan rotsen met namen als Independence Monument, Kissing Couple en Coke Ovens, we snappen deze namen wel bij het zien van de rechtop staande rotsen. Independence Rock, een op zichzelf staande rots zoals de naam al suggereert is 200 meter hoog. Met de verrekijker zien we dat de mensen de verticale rots aan het beklimmen zijn, waanzin. Er rijden opvallend veel fietsers die de hele route proberen af te leggen. Er is zelfs een wielertour met de naam Tour of the Moon. Vlak voor we de camping oprijden, die ook in het park ligt, zien we een groepje bighorn sheep rond lopen. Vanaf onze kampeer plek hebben we uitzicht over de bewoonde vallei ver onder ons. Wat een wereld.

Nu is het maandag 27 oktober, 20 jaar geleden zijn we getrouwd, ongeveer dan. We trouwde in Las Vegas en een paar weken later is het officieel gemaakt in Hengelo. Ter zake, we hebben boodschappen nodig. Niet veel maar toch gaan we naar de gigantische Walmart. Zelf hebben we thuis een AH XL in de wijk, die heeft een zeer uitgebreid supermarkt assortiment. Maar zo'n Walmart gaat nog 6 stappen verder. Vergelijkbaar met een hypermarkt Carrefour in Frankrijk. Maar wel groter natuurlijk. En je kunt je 9 meter lange camper er zonder gemopper op 4 parkeerplaatsen zetten.  Voor onze nieuwe telefoons willen we graag transparante hoesjes. Pat koop een hele dure van $50 om er daarna achter te komen dat een winkeltje in het Walmart gebouw ze verkoopt voor $20. De te dure wordt snel ingeleverd en wij hebben nu een hoesje waarbij de telefoons beter tot hun recht komen. Vanaf hier is het 2 uurtjes rijden naar Naturita. We kiezen dit plaatsje omdat het hier nog niet zo hard vriest, het word -3. Kouder durven we niet aan.

Ja maar, deze route hadden we ons echt niet voorgesteld. Waren we gisteren al sprakeloos over Colorado National Monument, dit is ook zo'n rit om sprakeloos van te worden. Het is de Colorado Highway 141 die we min of meer per ongeluk uitkiezen naar de volgende bestemming. Het blijkt achteraf de Unaweep Canyon te zijn, totaal onbekend en staat niet aangeschreven als scenic route. Het begint met een heerlijk heuvel landschap en wat smalle stukken. In een van de smalle stukken lunchen we op een heel vriendelijk plekje, met een beekje, knal gele bomen en steile wanden. Hierna wordt het landschap en de canyon zo groots en bijzonder dat we regelmatig oooeeeen aaaah roepen. Zelf denken we dat we op de bodem van de Grand Canyon rijden, maar die is ver van hier en beide zijn we niet op de bodem geweest. Er stroomt een rivier, natuurlijk, want die heeft deze canyon gemaakt. Er zijn verticale wanden en die wanden zijn rood van kleur. Ze zijn een paar honderd meter hoog en bevinden zich aan beide kanten. Tussen de steile wanden zijn naast de rivier en gele bomen nog wat ranches waar het vee normaliter rondloopt, ook over de weg dus. Dit wordt een 'free ranch' genoemd, oppassen dus. Dit uitzicht hebben we zo'n 100km door de voorruit van de camper. Vanmorgen hadden we afgesproken om niet meer uit te stappen voor mooie uitzichten.

Maar je raad het al, we stappen heel vaak uit. Eerst op de bodem van de rode canyon, later gaat de weg er strak langs op grote hoogte en nemen we ook een kijkje. Hier kun je geen nee tegen zeggen. Bovenop de canyons heet het Uncompahgre Plateau. Dit was ooit eens indianen gebied. Later lezen we ergens 'They were moved to reservations'. Alsof het om vee gaat. In het plaatsje Naturita is de camping op Main Street, ook meteen de enige doorgaande weg om verderop te komen. Als Main Street "liefhebbers" lopen we er wat rond, maar het is bijna een ghost town. Er is wat gedoe met het reserveren van de kampeer plek, maar na wat bellen komt een buurvrouw met een hand geschreven briefje ons de wifi code en toilet gebouw code brengen. Wat zijn mensen toch aardig en behulpzaam in deze verlaten gebieden. Het geld stoppen we in een plastic zakje en steken we in een brievenbus. De camping is trouwens meer een trailer park, we zijn de enige toeristen, de rest woont hier. Na een korte wandeling door het gehucht zien we de status van Naturita. Het is niet meer zo hip, de huisjes doen het nog wel, maar onze camper is er beter aan toe. De auto's zouden direct in een Hallmark film passen.

En nu, hop hop naar de bergen