Vrijdag ochtend 14 oktober (verjaardag van Pat) zijn we lekker vroeg opgestaan om rustig te kunnen beginnen aan onze reis naar Tokyo. Het grootste deel van de reis is perfect verlopen. Alleen het kleinste stukje, dat in Nederland loopt veel vetraging op. Vanwege dommigheid bij de NS komen we een uur later dan gepland aan op Schiphol. Eerst komt de trein in Apeldoorn te laat, als we in Amersfoort willen overstappen naar Schiphol kan dat niet. Er blijkt iets stuk te zijn na Amsterdam Zuid. We moeten via Utrecht. Vanuit Utrecht blijkt dat we ook de route via Amsterdam Zuid nemen...? We rijden dus blijkbaar over een defect stuk spoor. Begrijp jij het?
We besluiten de kosten van de reis naar Schiphol maar te reclameren bij de NS. Ben benieuwd of we er iets van terug zien. Op Schiphol hebben we nog wat tijd om te eten waarna we in het vliegtuig naar Moskou stappen. Hulde voor Aeroflot, een fijne maatschappij om mee te vliegen. We krijgen zelfs stoelen met erg veel beenruimte. Onderweg is er ook nog wat te eten en drinken, alles verloopt erg vriendelijk en soepel.
3,5 uur later staan we in Moskou iets te lang te wachten bij de customs. Er raken mensen in de stress en beginnen te mopperen, wij zijn kalm, onze NS is echt erger dan dit. We moeten wel even in looppas naar onze volgende vlucht, maar die halen we alsnog met gemak. De vlucht naar Tokyo is wat langer, 8,5 uur. Ook deze is weer prima verzorgt met een hapje, drankje en wat films. We merken direct dat er veel Japanners op de vlucht zitten, het is zo rustig onderweg, wat zijn die mensen braaf zeg!
De bagage afhandeling en customs verlopen ook al soepel, voor we het weten staan we buiten. We merken dat het onverwacht behoorlijk klam is, gelukkig niet zo als in bv Indonesie. Bij een info balie worden we tot in detail geholpen door een zeer goed Engels sprekend Japans meisje. Ze schrijft van alles op en geeft ons een kaart mee zodat we de weg naar ons hotelletje kunnen vinden. Ze komt met 3 opties, we nemen de eenvoudigste. Dat is 1 treinreis en een stukje wandelen. De treinreis duurt zo'n 70 minuten, onderweg is er weinig te zien, wel veel golfbanen.
Via de aanwijzingen van het meisje, ons kaartje en een vrijwel perfect richtingsgevoel lopen we naar ons hotelletje. Ook hier weer een en al vriendelijkheid. Het Engels is ook best te begrijpen, het Japans niet. We hadden eerder dit jaar al een kamertje geboekt, we wisten ook dat het klein zou zijn. En dat is het ook. Een ieniemini kamertje, maar wel incl. bed, stoel, buro, TV en badkamer. Volgens Syl het liefste kamertje ooit.
We zijn zo'n 22 uur onderweg geweest en ook moe. We gooien alle jetlag mythes van ons af en gaan lekker even een uurtje slapen, met wekker dat wel. We worden best fit weer wakker, na een douche zijn we er alweer klaar voor. Pat komt met het 'hoe kom je er op, we zijn in Japan man' idee om naar een Hardrock Cafe te gaan. Nix Japans aan, maar bij tijd en wijlen errug gezellig. Via kaartje en boekje weten we via de metro de wijk te bereiken waar zo'n cafe zit.
Ohja de metro... We hebben nog nooit zo'n drukke metrokaart gezien, wat veel lijnen. Gelukkig staan er ook wel wat Engelse kreten op. Tijdens de rit met het treintje vanaf het vliegveld hadden we al uit kunnen vogelen hoe het systeem in elkaar steekt. Metro's zijn per definitie makkelijk te begrijpen, zo ook deze. Het kopen van een kaartje uit een automaat is echter iets lastiger te doen. Op hoop van zegen kopen we een kaartje, Pat probeert even of we het goede hebben gegokt en als dat zo blijkt te zijn dan koopt syl er ook een.
Op station Ueno stappen we uit, het is nog steeds lekker warm buiten terwijl het al donker word. De wijk waar we in terecht komen bevalt ons meteen. Is dit typisch Tokyoos? Veel mensen in veel winkels en nog veel meer reclame. Neon, borden, projecties, noem het maar op. Het is lastig zoeken naar het Hardrock Cafe met zoveel reclame borden. We slenteren een uurtje rond en gaan helemaal op in deze wijk. Een beetje regen lossen we binnen een paar minuten op door beide een paraplu te kopen, da's heel normaal hier. Ueno is wel een wijk waar we terug moeten koen, maarja wie weet wat we nog meer voor leuks tegenkomen!
Het Hardrock Cafe vinden we op eigen houtje vlakbij de plek waar we een uur eerder van de metro afkwamen. Het is als 'home, away from home'. Pat vind het altijd leuk om daar even een biertje te drinken en wat te eten. Zelfs als het bier 10 euro! per glas kost... We kopen het verplichte tshirt (met Hello Kitty voor P) en lopen weer naar buiten. We zijn best moe maar vinden om zes uur naar bed gaan wel erg vroeg dus lopen we nog een typisch Japans uitziend restaurantje binnen. Syl probeert in het Engels aan de barman te vragen of we alleen een biertje kunnen drinken en wordt met niet begrijpende ogen aangestaard. Gelukkig duikt er iemand achter haar op die wel wat woorden Engels spreekt en kunnen we plaatsnemen aan de laagste tafel en op de kleinste krukjes ooit. De tafel komt zo'n beetje tot kniehoogte, de stoeltje zijn net iets lager. Hahahaha, voor Pat ideaal dus! We drinken een biertje en rekenen 12 euro af voor 2 halve liters, iets goedkoper dus dan bij het Hard Rock Cafe. Even later staan we weer in Nihombashi, de wijk van ons hotelletje. Bij de Seven Eleven worden nog wat biertjes en typische Japanse snacks gehaald.
Nu is het zondag ochtend, we hebben lekker geslapen en gaan zo Tokyo weer in. Maar hierover later meer.
Dag,
Pat en Syl
.png){kind=small}
.png)
