Maandag 6 juli zijn we aangekomen aan de rand van Abel Tasman National Park. We staan op een nogal afwijkende camping…. Een soort boerderij camping met heel veel dieren maar geen andere kampeerders. De laatste keer dat ik geschreven heb waren we in Hokitika een hoopten we op mooi weer, dat liet echter nog even op zich wachten. We zijn vrijdagochtend in soort van droog weer opgestaan en naar het Kiwi centrum gereden. In Hokitika is een ieniemienie dierenparkje met schilpadden, héle dikke aalen, Whitebait, crayfish en kiwi’s.
Ook al zijn de andere dieren/vissen interessant we komen voor de kiwi. Deze vogel is in het wild bijna niet te spotten omdat ‘ie a) zeldzaam is, b) een nachtvogel is en c) een hele goeie schutkleur heeft en ook omdat het een loopvogel is. Genoeg redenen dus om vals te spelen en deze bijzondere vogel in gevangenschap te bekijken, we mogen jammer genoeg geen foto’s maken. Het centrum steunt diverse onderzoeken naar de Kiwi dus ze doen ook nog wat goeds met ons entreegeld. We hebben gemerkt dat de Kiwi zelfs in gevangenschap moeilijk te vinden is. Het is net een soort grijs/bruin achtige bol wol op poten met een hele lange bek. Erg leuk om ze rond te zien scharrelen!
Na dit bezoekje regent het zó hard dat we besluiten wat boodschappen te doen en in het dorpje rond te kijken. Een bezoekje aan een mooi blauw meer en een waterval laten we voor wat het is en we rijden door naar het noorden. We willen naar Punakaiki, een dorp aan zee met pancake rocks en blowholes. Maar dat niet alleen; vlakbij Punakaiki is Barrytown en in Barrytown kun je messen maken. Niet gewoon een mes maken door het in elkaar zetten van het lemmet aan het handvat maar een mes maken door het lemmet zelf te smeden en het handvat uit een stuk hout te zagen…. Dat klinkt ons als een leuk dagje knutselen in de oren en we rijden dus op vrijdagmiddag bij die mensen langs om een kijkje te nemen en te reserveren voor zaterdag.
Zodra we op de camping parkeren houdt het op met regenen en we besluiten om naar de pancake rocks te lopen. Pancake rocks zijn rotsen die op elkaar lijken te zijn gestapeld en ze staan meteen aan de kust. In deze “gammele” rotsen zijn grote gaten geslagen door de golven. Tijdens vloed zorgen die gaten ervoor dat het water er zo hard in slaat dat het klinkt alsof het onweert of (Patricks woorden) alsof er een kanon afgeschoten wordt, tegelijkertijd zie je een gigantische hoeveelheid water de lucht ingeschoten worden. Wordt je weer ff met je neus op de feiten gedrukt dat je de zee serieus moet nemen! We maken en het niet laat want we willen fris en fruitig op de messen workshop verschijnen.
Zaterdagochtend staan we zoals altijd rond 7 / 7.30 uur op, ontbijten op ons gemakje en rijden naar Barrytown….
….Ter plekke blijken we met 8 andere messenmakers te zijn. We worden begroet door Steven en z’n vrouw Robin. We hebben meteen in de gaten dat het een guitige gast is, hij blijft maar droge grappen roepen. We moeten een ‘werkhemd’ uitzoeken, handschoenen en een veiligheidsbril op, dat klinkt behoorlijk serieus. We krijgen meteen een strip staal aan een handvat uitgedeeld. Steven doet even voor wat ermee moet gebeuren en verteld waar we op moeten letten.
De strip moet in het vuur gestopt worden, binnen een aantal minuten is het rood gloeiend en smeden we er een punt aan. Smeden betekent in dit geval op de strip slaan totdat er aan 1 kant een punt ontstaat. Best lastig als je dit niet eerder hebt gedaan. Zowel ik als Syl slaan er lekker op los en het lukt aardig om een juiste punt te smeden. Aan de schuine zijde moet nu de strip plat geslagen worden, dit word de scherpe kant van het mes. Wij besluiten om een klein mesje te maken, dus we meppen ongeveer 10-12 cm van het metaal plat. Steven had eerder al verteld dat het metaal behoorlijk uitgerekt word als je er op blijft slaan. Net achter het scherp geslagen stuk word de strip een stukje gebogen zodat het mes uiteindelijk niet kaarsrecht wordt, maar echt bruikbaar.
Na het smeedwerk wordt de strip om maat gezaagd en zien we de contouren van een mes ontstaan. We vlakken het lemmet nu af met een schuurband, er ontstaat al een snijkant. Pat doet het iets te enthousiast en maakt het lemmet al meteen scherp, dat was niet de bedoeling, Steven knutselt nog wat en de schade is weer hersteld. Direct achter het plat geschuurde gedeelte worden nu twee stukjes messing geplakt. Er worden 2 gaatjes geboord en in de gaatjes gaan 2 messing staafjes. Deze verbinden de stukjes messing voor eeuwig aan het staal.
Nu is het tijd voor het handvat. We krijgen een stukje lokaal (Rima, Red Pine) hout en zagen er de contouren van het lemmet uit. Tot nu toe doen we vrijwel alles zelf. Een aantal kleine details worden even snel door Steven gedaan. De stukjes handvat worden op het staal gelijmd. We boren 2 of 3 gaatjes door het hout en staal en steken er messing pinnetjes door. De pinnetjes woorden nu omgeslagen zodat de lijm kan drogen.
Nadat de messing plaatjes en de houten handvatten zijn aangebracht gaan we met de schuurband de boel in vorm schuren. Dit gaat vrij eenvoudig, de schuurband schuurt met het grootste gemak stukjes uit de messing en het hout. We volgen de contouren van het lemmet met de schuurband en krijgen zo een mooi plaatje messing en bijpassend handvat. Het handvat word daarna nog even bol geschuurd zodat het lekker in de hand ligt. Feitelijk hebben we nu al een bruikbaar mes, maar het ziet er nog wat rommelig uit. Terwijl wij een boterhammetje eten en een stukje door het privé bos wandelen pakt Steven alle messen even aan. Hij zorgt ervoor dat de messen goed in vorm worden geschuurd.
We gaan allemaal nog even op de gigantische zelfgebouwde schommel. Jawel, zo eentje die iedereen vroeger wel thuis in de deurpost kon ophangen. Maar deze was zo’n 5 meter hoog. De schommel word in beweging gebracht door een stuk of 6 mensen, deze trekken de schommel naar achteren. Als je op de schommel zit is dit een behoorlijk coole ervaring, we gingen behoorlijk hoog en dus ook rete snel naar beneden, lachuh joh. Na de schommel doen we nog wat bijl en werpster gooien.
Na de lunch en de schommel is het tijd voor het gladmaken van het lemmet. We schuren het lemmet met diverse types schuurpapier op de schuurbank heel erg glad en glimmend. Natuurlijk is dat nog niet voldoende, want we krijgen steeds fijner schuurpapier dat we een half uur met de hand gebruiken. Als laatste wordt er nog een minuut of 10 gepolijst, ook met de hand. Inmiddels is het half 4 en zijn de messen klaar. Steven maakt een snijkant een de messen en slijpt ze grondig. Inmiddels heeft Robin er een hoesje van karton voor gemaakt. onder het genot van een zelfgemaakt bubbeltjes wijntje krijgen we de messen uitgereikt. Iedereen is super blij dat het allemaal zo goed gelukt is. We zijn allemaal erg verbaast dat we met een stuk staal, messing en hout zo’n mooi mes hebben kunnen maken. Het was geweldig om eens te doen en het resultaat is ook nog eens prachtig.
We rijden rond 5 uur terug naar de camping en zien dat 2 mensen die de dag ook hebben meegemaakt naar dezelfde camping komen. We spreken af om later wat te drinken in de lokale Taverne (er is ook niets anders in de buurt). Wij zijn zo slim om onze messen mee te nemen naar de taverne. We bestellen er onze eerste steak in NZ en testen onze messen uit op de steak. Ze snijden echt zoooooo makkelijk door het vlees, we zijn reuze blij met onze zelf gefabriceerde messen. We drinken nog wat NZ biertjes en worden rond 11 uur als laatste de taverne uitgeveegd.
Het was een bijzondere dag. Het weer was goed, het gezelschap was leuk en het zelf knutselen was super gaaf. Daarna het eindresultaat kunnen uittesten op een steak maakt het een van de leukste dagen in NZ!
De knutselaars.
Klik hier voor de site van Barrytown Knifemaking
.png){kind=small}
.png)
