Jammer hoor, we zijn weer thuis, wel veilig gelukkig. Eerste nog even iets over de laatste dagen in Zuid Amerika. Want de donderdag voor ons vetrek naar huis zijn we nog in Nasca, het plaatsje vlakbij de Nasca lijnen waar we eerder met een vliegtuigje overheen zijn gevlogen. 'S ochtends gaan we eerst in de weer met de laatste set ansichtkaarten. Erna rijden we weer terug richting Lima, maar natuurlijk stoppen we regelmatig onderweg. 1 van die stops is bij een uitzichttoren. Vanuit de lucht hadden we de toren al gezien, ernaast liggen de lijnen in de vorm van een boom en de handen. Vanaf de toren zijn deze vormen aardig te zien, maar vanuit de lucht veel beter, we zijn blij dat we dat al hebben gedaan.
Wat verderop liggen de Palpa lijnen, deze zijn een stuk ouder, maar niet zo talrijk. De beeltenissen zijn ook heel anders. Zo zien we in een heuvel een hele familie getekend, met wat verderop een sjamaan. Deze lijnen zijn minder bekend, maar wel erg mooi en apart. We rijden verder richting Lima, maar helemaal in 1 keer doorrijden is net te ver, dus stoppen we in Paracas. Een vissers en toeristendorp. Als we het dorp binnenrijden worden we meteen toegeschreeuwd. In Peru doen ze dit sowieso vaker dan in de andere landen waar we zijn geweest tijdens deze reis. Sommige mannetjes zijn zelfs vervelend en blijven achter ons aanlopen. Ze willen natuurlijk geld verdienen door wat eten of een hotelkamer te verkopen, maar ze doen dit vaak op een vervelende manier. Zo ook hier, we hebben het eigenlijk meteen gehad, maar Lima is te ver, en ertussen is het een griebus zooi. We zoeken net buiten het dorp naar een mooi hotel of resort, maar die zijn allemaal boven budget of deugen niet. Als we het dorp inlopen om wat te eten kijken we op Internet en vinden een goedkoop hotel. Dit schijnt ook nog eens uitzicht op de oceaan te hebben. Het dorp bevalt ons verder nog steeds niet, voor een nachtje moet het wel lukken. Als we 's avonds wat gaan eten zitten we er weer tijdens een voetbal wedstrijd. We beginnen er aan te wennen, want dat is vaker gebeurd, de Copa America is deze weken gaande. 'S nachts liggen we tussen 4 en 9 wakker omdat er iemand besluit om de hele nacht onder ons raam herrie te maken. Het ontbijt is echt absurd slecht, we zijn dan ook snel weg om dit verschrikkelijke dorp te verlaten.
Naast het dorp ligt het Nationaal Park Paracas, dit park kunnen we een stukje inrijden met de auto. Al snel blijkt het een zeer isolaat landschap te zijn. Het is er geheel goud-geel van kleur en er groeit helemaal niets. Dit is een van de droogste plekken op aarde en dat is te zien. We stoppen bij een vissershaven en bij wat mooie uitzichtpunten op baaien in de oceaan. Een heel stuk moeten we off road, eigenlijk is onze auto daar niet voor bedoelt. Maar gelukkig bereiken we de uitgang zonder verdere problemen. Het laatste stuk naar Lima is vooral dor en op bepaalde punten erg vies. Het ziet er nu echter een stuk beter uit dan op de heenweg, de zon schijnt en we zien toch regelmatig vruchtbare valeien. Maar mensen gooien hier hun afval nog gewoon op straat, ook gewoon uit het autoraam. Ook de steden waar we doorheen rijden zijn zo, druk en vies. In Lima is het erg druk, niet zo gek met 8 miljoen inwoners. Pat manouvreert de auto rustig door het drukke verkeer naar het centrum van Miraflores en naar ons hotel. Tijdens het inchecken worden we verrast door de uitermate vriendelijke receptionist met een gratis upgrade. We krijgen een suite... Het is een supernette en grote kamer waar we de komende twee nachten in verblijven.
In Lima hebben we eigenlijke geen speciale bezichtigingswensen meer en dus doen we het heerlijk rustig aan. We slenteren naar het poezenpark, een groot stadspark waar een kleine 200 poezen wonen. Het is gewoon leuk om daar een tijdje te zitten en alle katten te bekijken. Pat zat er op een gegeven moment tussen de katten. Verder maken we ons niet al te druk de laatste dagen. We kiezen leuke restaurantjes en kroegjes uit en slenteren wat rond. Het luieren gebeurd ook op een professionele manier in onze sjieke kamer. We nemen ook de tijd om de tassen na te kijken en opnieuw in te pakken. De laatste dag gaan we nog even shoppen en eten er voor de tweede keer nasi goreng, raar maar waar. Rond 8 uur 's avonds stappen we in het vliegtuig en brengt de KLM ons veilig thuis.
Eigenlijk is alles voorspoedig en veilig verlopen. De plaatsen die we de afgelopen 2 maanden hebben bezocht waren allemaal de moeite waard. Onderweg hebben we heel veel nieuwe dingen gezien. De hoogtepunten daarbij waren het overnachten in een sloppenwijk in Rio, de watervallen van Uguazu en heel Bolivia. Een aantal afstanden hebben we met de bus overbrugd, maar een groot deel ook met het vliegtuig (5 vluchten). De afstanden zijn niet perse groot, maar het duurt wel erg lang. Vooral in de Andes duurt het al snel 24 om met een bus een paar honderd kilometer verder te komen. Overal waren de mensen heel erg vriendelijk, hier groet men elkaar nog op straat. De gidsen die we hebben gebruikt waar allen erg kundig en wisten ons veel over het gebied te vertellen. Op deze reis hebben we ons 50ste land bezocht, dit was Paraguay. We hebben onszelf prima vermaakt in Asuncion, de hoofdstad van Paraguay. Maar het is niet nodig om er een reis naartoe te boeken, daarvoor is er onvoldoende te zien in dit land. Brazilië en Bolivia hebben echter voldoende te bieden om een lange tijd in rond te reizen. Peru heeft ons niet direct gegrepen, dit komt waarschijnlijk omdat we eerst naar Bolivia zijn geweest en hier veliefd op zijn geworden. Voor Iedereen die nieuwsgierig is naar Zuid Amerika is Bolivia de perfecte reisbestemming, cultuur, natuur, hooglanden, jungle, nauwelijks ontwikkeld toerisme en super vriendelijke mensen!
Vreemd genoeg hebben we in 2 maanden tijd amper regen gehad. Wel verschillende temperaturen van -10 to +30. Vooral die -10 was erg lastig omdat we in dat gebied sobere hostels hadden zonder verwarming. Gelukkig waren we voorbereid en hadden we vele lagen kleding paraat. In Bolivia hebben we 3 weken op gemiddeld 3500 meter hoogte geleefd. 50% van de mensen krijgen tussen de 2500 en 3500 last van hoogteziekte. Wij hebben hier gelukkig beide weinig last van gehad. Wel hadden we last van kortademigheid. Vooral bij het omhoog lopen en traplopen. Na een kleine stijging moesten we al op adem komen, heel apart. Ook de nachten waren door de kortademigheid weken lang onrustig. Gelukkig waren deze verschijnselen direct weg toen we in lager gebied kwamen. Het lijkt erop dat we zelfs iets fitter zijn nu we thuis zijn!
Onze reislust is nog niet geblust dus we gaan vast sparen voor de volgende reis!
Pat & Syl
.png){kind=small}
.png)
