The Black Hills

Het is weekend, maar daar is niets van te merken. Misschien omdat het seizoen eindigt, of door de government shutdown? Van de shutdown merken we weinig alhoewel er wel parken dicht zijn, maar dan is ernaast wel weer wat open, dus geen zorgen. We zijn nog bij Devils Tower, waar een wandeling omheen gemaakt kan worden. Daarvoor moeten we een paar kilometer langs Devils Tower omhoog rijden zodat we erachter uitkomen. De wandeling is slechts 2km en echt de moeite waard.

Zo zien we de tower van alle kanten en heel dichtbij, soms zo dichtbij dat we het steen aan kunnen raken. Van alle kanten is de kleur net anders vanwege de zon, soms geel, dan weer groen. Het is in alle gevallen een bijzonder mooi fenomeen.

De blauwe lucht boven Devils Tower helpt ook wel mee. Het is koud vandaag en het waait zodat het rond het vriespunt aanvoelt. We dragen 4 van de 5 lagen kleding die we van huis hebben meegenomen, de handschoenen zijn ook bijna nodig. Als we de wandeling achter de rug hebben rijden we naar beneden en parkeren bij een Prairie Dog town. Al zittend in de camper met een bakkie koffie hebben we aan de ene kant zicht op de tower en de andere kant een veld vol met Prairie Dogs. 

Het is een paar uurtjes rijden naar Hill City in de Black Hills. We kijken inmiddels al niet meer op van grote afstanden of lange stukken rijden, het hoort er nu eenmaal bij. Voor ons is het eenmalig, maar voor de mensen die hier wonen lijkt het ons vrij zwaar.  Zo komen we bijvoorbeeld 10 brievenbussen tegen aan een zandweg. Maar het einde van de zandweg is niet te zien, laat staan de huizen waar de brievenbussen bij horen. Een stadje is minimaal een half uur rijden. We rijden de staatsgrens van Wyoming met South Dakota weer over, meteen de Black Hills in. De Black Hills zijn een op zichzelf staand berglandschap, het is ongeveer 1/3 van Nederland in oppervlakte. Een mooie bochtige weg voert ons door bergachtig gebied. Op een gegeven moment komen we langs Crazy Horse. Dit is het grootste beeldhouwwerk ter wereld waaraan nog wordt gewerkt. Het moet een indiaan op een paard worden, ze zijn er al 80 jaar mee bezig. Er is tot nu alleen een gezicht te zien en een stuk van een hand. Het is niet zeker wanneer het af is en of het wel af komt. We laten ze lekker door bikken en rijden door naar Hill City. Hier hebben we een camping uitgekozen die dicht blijkt, bij een andere camping is geen plaats, we reserveren wel voor zondag. Langs de weg staat een groot bord van weer een andere camping. Daar eenmaal aangekomen kunnen we er wel overnachten, maar dan zonder douche en WC. De camping is eigenlijk dicht, maar voor passanten houden ze 6 plekjes vrij, die overigens 's avonds allemaal bezet zijn.

Hier zullen we aan moeten gaan wennen. Dat wordt douchen en naar de WC in de camper. Voor een plasje doen we dat al, maar voor het andere gebruiken we liever het camping sanitair. Maar wie weet is het in de volgende staat weer anders. We passen ons wel aan en zien wel hoe het loopt. In het ergste geval moeten we een lange dag zuidwaarts rijden waar de temperatuur nog wel aangenaam is en de campings open.

Zondag ochtend rijden we om 10 uur op een mooie bochtige weg door het Zwarte Woud achtig gebied. Er steekt op z'n gemakje een coyote over, de zon schijnt en het uitzicht is tof. Er zijn hier veel pinnacles te zien, dat zijn rechtopstaande rots formaties. Maar we komen eigenlijk voor Mount Rushmore. Eenmaal aangekomen staan ze er weer, al die bordjes met zaken waar je op moet letten. Het zijn vaak zoveel bordjes dat je door de bomen het bos niet ziet. In de camper zitten er een stuk of 20. Ze beginnen altijd met woorden als Danger, Warning, Caution, Important, Notice, Do Not...

Maar zoals gezegd we komen voor Mount Rushmore waar we de camper precies voor de ingang kunnen parkeren. Zodra we het terrein oplopen zien we de gezichten van de 4 Presidenten al voor ons. Het is een spectaculair gezicht. Van anderen hadden we gehoord dat het nogal klein lijkt, maar als je even je best doet en goed kijkt zie je dat de gezichten enorm groot zijn. Ze zijn 18 meter hoog. Het detail in de gezichten is heel precies te zien van George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln. Zelf herkennen we alleen Jefferson niet. Het monument is inmiddels zo'n 100 jaar oud, het wordt netjes onderhouden. Dat moet ook wel want het is de belangrijkste attractie in South Dakota. Via een korte wandeling kunnen we wat dichter bij de gezichten komen met telkens een ander mooi uitzicht erop. Het is express op deze plek gemaakt zodat de zon er een groot deel van de dag op schijnt. Op een bepaalde plek zien we alleen de neusgaten van de Presidenten, tenminste dat is wat wij er in zagen. Op de wandel route zijn niet veel mensen, in de giftshop wel, dus daar gaan we snel weer uit.

Het is begrijpelijk dat het de meest bezochte plek van deze staat is. Het ligt er prachtig in de Black Hills en de sculpturen zijn mooi om te zien, zo niet spectaculair.  Maar we moeten eerlijk zijn, de creaties van Moeder Natuur blijven het mooist, vooral met Devils Tower vers in ons geheugen. De camper staat direct bij de uitgang, maar wil niet open. Tot Syl zegt; 'dit is de verkeerde joh'. Na lange tijd staat er weer eens en Cruise America camper naast ons. Via het touristische plaatsje Keystone rijden we naar onze eerder geboekte camping, we zijn er al om half 1. Pat gaat voor het eerst in de camper douchen en dat lukt best aardig, het is alleen wat krap. Net als het scheren met behulp van de rechter buiten spiegel.

Op 4 minuten lopen van de camping zit een brouwerij waar Pat wat biertjes koopt en op 3 minuten nog een brouwerij waar nog een biertje wordt gekocht. Eigenlijk zijn we hier omdat onze vriend Ross in Spearfish ons op het hart drukte hierheen te gaan voor Prairie Dog Taproom. Dat is op 12 minuten lopen en op zondag middag lekker rustig. Het is een mooi cafe waar we zelf bier en wijn kunnen tappen. Er worden hotdogs en pizza's verkocht. We zitten er zowaar even buiten in de zon, terwijl we vannacht nog onder 3 dekens lagen. Na 2 keer een klein glaasje getapt te hebben gaan we naar binnen en bestellen een hotdog van bison vlees, die smaakt goed. Handig dat we zelf ons bestek hebben meegenomen want bestek is voor de Amerikaan te ingewikkeld. Na nog wat proefglaasjes te hebben getapt waarbij het biertje met pindakaas de winnaar is bestellen we een pizza. Het is een heuse pizza met desem bodem, die lusten we!

Het is maandag, we zijn 4 weken onderweg maar het lijkt veel langer. Vandaag gaan we weer een nieuwe park bezoeken, dit keer Custer State Park in the Black Hills. Onderweg er naartoe stoppen we even bij het Crazy Horse Memorial, de indiaan op paard dat al bijna 80 jaar in aanbouw is. Voor de tweede keer besluiten we hier geen geld aan uit te willen geven. Met de verrekijker zien we dat het meer op een bouwplaats lijkt dan een memorial. We betalen wel voor het Custer State Park alhoewel we hier maar 1 interessante weg kunnen rijden. Voor andere wegen is de camper te groot. We volgen de Wildlife Loop Road waar we meteen worden begroet door een kudde bighorn sheep. Zo dichtbij hadden we deze dieren nog niet gezien, laat staan zoveel. De weg kronkelt op en neer langs prachtige uitzichten. Vooral op de open vlaktes zijn er veel bisons, in het park zijn er zo'n 1500. De leukste dieren in dit park of eigenlijk van deze reis vinden we de prairie honden. Die kleine schattige beestjes die we regelmatig zien in hun eigen Prairie Dog Towns. Hier zijn er ook heel veel, sommige lopen zelfs op de weg, oppassen dus. In dit park lopen ook burros, dat zijn de afstammelingen van ezels die vroeger werden gebruikt om toeristen te vervoeren. Ze lopen nu wild door het park en natuurlijk hoopten we een glimp van ze op te vangen. We hadden ons geen zorgen hoeven maken.... ergens in een bocht in de weg zien we een hele kudde rondhangen. Een stuk of 10 brutalere exemplaren lopen bij de auto's die een bearjam vormen. We denken eerst dat ze gevoerd worden maar komen er al vrij snel achter dat ze nieuwsgierig zijn en gewoon naar ons toe komen lopen en zich laten aaien en fotograferen. Super leuk natuurlijk. Al met al is het een korte route waar we 2 uur over doen. Aan het einde van de route parkeren we en toasten wat boterhammetjes voor de lunch.

Op weg naar Hot Springs, onze overnachting plek komen we door Wind Cave National Park. Dit park wordt wel vol geraakt door de government shutdown. De grotten zijn alleen met ranger te bezoeken en die zijn dus naar huis gestuurd..... daardoor zijn de grotten gesloten, bovengronds is het gelukkig ook heel mooi. We zien zelfs 3 coyotes die aan net jagen zijn op prairie dogs. Dat jagen is nogal een inactieve bezigheid want ze liggen gewoon te wachten bij een van de uitgangen van een prairie dog town. Nog niet eerder hebben we 3 coyotes tegelijk gezien, wat een geluk weer.

Om dit allemaal te verwerken geven we onszelf een dagje vrij na een maand reizen.

Zal het lukken morgen een rustdag te nemen...