The Black Hills en Devils Tower

Het regent behoorlijk als we op 14 oktober pas om 9 uur wakker worden. Het is Pat's verjaardag. Volgens de voorspellingen wordt het over een uur alweer droger. We staan op een camping in Pierre, de meest afgelegen hoofdstad van alle Amerikaanse hoofdsteden. Het was een spontane detour van de eerder geplande route. De volgende stop staat wel vast, dat is Wall Drug. Eigenlijk kunnen we er ook niet omheen. Vanaf de grens tussen Iowa en South Dakota worden we om de paar kilometer duidelijk gemaakt dat we hier echt heen moeten.

Vanaf de grens naar Wall Drug is 470km, we hebben dus onvoorstelbaar veel borden langs de weg zien staan met meest uitnodigde teksten. We zijn dus nu vanuit Pierre onderweg naar Wall en zien wat bisons grazen, maar ook een paar witte bisons. Natuurlijk willen we weten hoe dat kan. De witte variant wordt door indianen als heilig gezien en zijn uiterst zeldzaam, dus om er een paar te zien grazen klopt niet. En dat klopt want er is een kruising gemaakt met een koeiensoort. Worden we hier dus gewoon gefopt.

Intussen rijden we weer de mountain tijdgrens over waardoor onze telefoons een uur terug springen. Na weer vele kilometers over rechte wegen langs mais, maar nu ook veel opdrogende zonnebloemen en toch veel ander gewas dat wij niet kunnen herlijden komen we aan in Wall. Het is lekker rustig op de gigantische parkeerplaats. Maar als we de winkel binnenstappen vinden we het al te snel teveel gedoe. Daarom willen we eerst een bakkie koffie, maar dat lukt niet in de winkel want er is net een bus uitgelaten en de rij bij het buffet is letterlijk 50 meter lang.

In ons eigen campertje en in onze eigen kalmte drinken we ons eigen bakkie koffie. Later blijkt het wel rustig te zijn in de overdreven toeristische winkel van Wall Drug. We bestellen er beiden een bison burger en nemen er 1 soda fountain beker bij. Zo'n soda fountain is niets meer dan een ordinaire frisdrank automaat waar je onbeperkt frisdrankjes in allerlei kleuren kan tappen. Zelf drinken we zelden frisdrank, dus 1 beker leek ons wel genoeg, we delen. We schuifelen nog wat rond in de gekke winkeltjes en kopen er toch beiden een tshirt bij een overdreven grappige man die zelf in South Holland Illinois heeft gewoond. De man moet wel 80 zijn, maar is erg bijdehand en vraagt ons hoeveel borden er in Nederland langs de weg staan van Wall Drug. Omdat hij het zo expliciet vraagt antwoord Pat; 1. Dat klopt zegt de grappenmaker en geeft ons een bumpersticker van de winkel. Stick that to your neighbors car when you're back home.

Vanuit Wall is het een paar kilometer naar Badlands National Park. Nog voor we het park inrijden zien we wat campers in een National Grassland gebied staan. Sommige staan helemaal alleen op een heuveltje. Dat lijkt ons ook wel wat, zo afgelegen kamperen. We rijden de 'camping' op, er zijn geen faciliteiten, het is wel gratis. Als we eenmaal bovenaan de camping zijn blijkt het een klif met daaronder Badlands. Het uitzicht is eng, en mooi tegelijk. Als we al hobbelend en stuiterend het grasland weer afrijden gaan we het National Park in.

Het begint al goed als we het Badlands NP inrijden, er staan wat bisons in het veld en natuurlijk die grappige en oplettende Prairie Dogs. Iedereen weet waar deze beestjes zich bevinden, hoe klein ze ook zijn. In het veld zijn dan heel veel hoopjes zand te zien. Op sommige hoopjes staat dan een diertje rechtop, op de uitkijk. Kan niet missen en erg schattig om te zien.

Langs de route die we door het park rijden zijn heel veel uitzichtpunten waar we onze camper kwijt kunnen. Soms is het een dal waarover uitgekeken wordt, er staan dan vreemdsoortige rotsen in een veld. Het zijn geen rotsen, want het is gevormd door erosie in een kleiachtige substantie. De Badlands bestaan verder uit ravijnen, geulen, canyons, buttes en hoodoos. Een butte is een losstaand heuveltje met verticale wanden. Een hoodoo wordt in het Nederlands aardpiramide genoemd, maar de engelse naam klinkt toch leuker. De vormen hebben alle kleuren van de regenboog, maar dat verschilt dan weer per uitzicht punt. Er is een roze hoek, een geel gebied, een plek waar de vormen wit achtig zijn en zelfs glimmend goud hebben we gezien. Dan zijn er ook plekken waar de geërodeerde sculpturen alle kleuren hebben. In Europa zijn ook wat plekken met Badlands blijkbaar. Het is erg moeilijk uitleggen, misschien helpt onderstaand filmpje een beetje.

Syl spot boven op een soort bergkam 2 Bighorn Sheep, dit zijn van die schapen waarvan de mannetjes enorme gekrulde hoorns dragen. Het zijn 2 vrouwtjes die alsof het niets is langs de schuine wanden van de bergkam lopen. Nog iets verder lopen wat pronghorns, antilope achtige met een witte kont en grote oren.

Bij een lodge en het visitor center aan het einde van de route kijken we even rond, helaas geen NPS kaart van het gebied. Inmiddels hebben we niet veel zin meer om terug naar de grasland camping op het cliff te rijden. Bij de lodge is ook een camping waar we gaan staan. We hebben hier uitzicht op de 'bergen' van Badlands. Echt bergen kunnen het niet zijn want de Badlands zijn geërodeerde klei formaties.

Op de camping is een gezin met 4 kinderen met een tent aan het klooien. Zeer inefficient probeert vader met gebruik van de handleiding te tent op te zetten. Een leuk schouwspel. De volgende ochtend om 8 uur breken ze de boel alweer af, alles is zeiknat, dit is zo te zien niet waar ze op hoopten. De camping staat in dichte mist, de bergen zijn slechts als een schim te zien. We doen ons ochtend ding en rijden dezelfde route terug, nu niet met helder weer, maar dichte mist en regen. Dat geeft weer een heel andere blik op dit bijzondere landschap. In het stadje Rapid City wandelen we maar weer eens door een Main Street en drinken er koffie in Nanna's Cafe. Rapid City is de stad van Presidenten, alle 44 presidenten staan er als een bronzen beeld op een straathoek. De rest van de dag doen we niets, een perfect getimede rustdag met regen en mist.

Er is wat onzekerheid of er nog campings open zijn verderop op de route. Na een uurtje internetten geven we het op. Sommige campings sluiten op 1 oktober, andere de 15de en er zijn ook campings die open blijven, we zien het wel. In Rapid City staan we op een vrij dure camping met vooral residents. Zelfs op zo'n duurdere camping kan het sanitair goedkoop in elkaar getimmerd zijn. Het ziet er vaak nogal rommelig uit, een betonnen bak waar het verf afbladdert of een houten hokkie, maar het water is wel altijd warm. Dat moet ook wel, want het wordt steeds frisser nu weer weer westwaarts richting de Rockies rijden. Syl maakt kip met pompoen en pasta. Op onze privé bios kijken we Ice Road terwijl het buiten kei en kei hard begint te hagelen, toepasselijk bij deze film. Het is oorverdovend, de film is niet te verstaan en soms lijkt het wel of er een hagelsteen door een ruit gaat. Gelukkig is op een pijpje op het dak na alles nog heel.

Donderdag de 16de regent het nog behoorlijk. We nemen het er van en verlengen de rustdag nog even. Na 24 uur is het ineens droog. Intussen zijn we wel door de regen naar Deadwood gereden. Deze keer een camping zonder sanitair maar wel dichtbij Main street. Deadwood is een cowboy dorpje, er schijnt een serie over gemaakt te zijn die we een keer gaan kijken. Langs lelijke hotels en casino's wandelen we Main Street in. Het ziet er zeer fraai uit met eindelijk eens geen asfalt maar met mooie bestrating. De gebouwen, of in ieder geval de gevels, zien er authentiek uit en mooi onderhouden. Het is een goudzoekers plaatsje uit de tijd van het Wilde Westen. Er wordt nu vooral gegokt, maar wel op een leuke manier. Voor zover het kan worden gokkasten verborgen, vaak is er een kleding winkel of een bar met daarbij een kleine gok ruimte, niet zo overdreven als in Las Vegas. Wij proberen het ook een keer door met $1 dollar het Rocksino van Hard Rock binnen te lopen. Na 4 keer aan de eenarmige bandiet te hebben getrokken staan we weer buiten, niets gewonnen.

Aan de overkant van de straat is Sick n Twisted  brewery en Naked Winery. Hier bestelt Syl een proeverijtje met wijntjes en Pat met biertjes. Dat zien we niet vaak, een plek waar wijn en bier geproefd kan worden.

Daarna wandelen we nog wat door Main Street en lopen een saloon binnen waar het veel te druk is voor ons, op naar de volgende. Een plek met veel ouwe mensen die lekker rustig zijn. Hier bestellen we pickle fries en gefrituurde steak puntjes, heel erg lekker. Op de terugweg naar de camping koopt Pat nog maar eens een T-shirt. In de camper kijken we deel 2 van Ice Road. 'S morgens komt de zon snel op en blijkt het wederom een wolkenloze dag te worden. Via de Spearfish Canyon Scenic Byway komen we bij de Spearfish Falls. Een heel mooi watervalletje zoals een waterval moet zijn. Wat verderop lopen wat mountain goat langs de weg, de zijn van die geiten met een hele dikke vacht van lang haar. De Bridal Veil Falls worden nog even bekeken en iets verder lopen nog meer mountain goat. Spearfish Canyon is een hele mooie kloof met rode en gele gesteenten, heel compact zodat het lekker overzichtelijk is. De weg is op z'n Amerikaans heel mooi aangelegd. In het plaatsje Spearfish worden we zodra we de camper uitstappen aangesproken door Ross. Hij geeft ons de tip om een wandeling rond Devils Tower te maken en naar de Prairie Dog taproom te gaan. Wederom een vriendelijke persoon die ons van alles verteld en welkom heet in z'n land.

Syl heeft ergens onderweg een camping gevonden, we moeten ons melden bij het tankstation waar we ook meteen tanken. Na heel even te hebben nagedacht besluiten we er niet te overnachten, we rijden verder, Devils Tower is nog maar een kwartiertje. Door een prachtige en vriendelijk groene valei rijden we Wyoming weer in en zien we al snel de gekke Devils Tower. Direct bij het eerst Amerikaanse National Monument is een camping die dicht zou zijn, op goed geluk kloppen we er aan. Ze blijken toch open en krijgen zelfs korting omdat de faciliteiten in dit seizoen ontbreken. Het is een KOA camping, commercieel en meestal erg saai. Nou deze niet hoor. We staan direct naast Devils Tower en hebben er vanuit de camper zelfs zicht op, heel bijzonder dit. We zijn de enige gasten op de enorme camping.

Devils Tower is door Theodore Roosevelt uitgeroepen tot National Monument in 1906. De 'toren' is 386 meter hoog, hoger dan de Vaalserberg dus. Het staat als een soort spontane omgekeerde bloempot in het landschap. Het schijnt een monoliet te zijn die bestaat uit gesteente dat diep onder het aardoppervlak is gestold. Het is niet helemaal duidelijk hoe het systeem aan de oppervlakte is gekomen, maar het meest voor de hand liggende is dat het via magma omhoog is gestuwd. Buiten dat het zo losjes op het landschap staat zijn de verticale groeven in de monoliet ook heel bijzonder om te zien. En wij staan er naast met ons huur campertje.

We kunnen nog een tijdje in de zon buiten zitten. Als die achter de horizon verdwijnt wordt het heel snel kouder. Pat zoekt de film 'Close encounters of the third kind' op, de film is hier opgenomen. We kijken de film vooral af vanwege de herkenning, verder snappen we er niets van.

Na de film stapt Syl naar buiten en roept Joepieee. Het is hier zo donker dat we de melkweg kunnen zien. Na een tijdje buiten te hebben gestaan zien we ook de Devils Tower met daarboven de onmetelijke sterren hemel.

Het is hier fantastisch....