Sioux Falls en Pierre

Het is weer zover, er komt een weg aan die 100km rechtdoor gaat, vandaag geen vrachtwagens het is zondag. We rijden van Okoboji naar Sioux Falls, dit is in South Dakota, een nieuwe staat voor ons. Op de 100km zijn 2 stopborden en 1 klein plaatsje met een verkeerslicht die nog op rood staat ook. Verder is het met 100 per uur over de rechte glooiende weg richting westen. Zomaar en zonder aanleiding staat er midden in niets langs de weg een Dollar General. Het lijkt ons leuk om daar eens naar binnen te gaan, uit nieuwsgierigheid. Eerder dachten we dat het een soort Action zou zijn. Dat het deels ook, maar er worden wat meer artikelen verkocht, ook eten. Er wordt door ons niets gekocht, we gaan weer verder.

Eenmaal aangekomen in Sioux Falls vinden we makkelijk het Falls Park. Het gaat hier om de grootste stad van de staat, maar het lijkt wel een Twents dorp, zo kalm is het. We parkeren de camper netjes op 2 parkeerplaatsen, anders past het niet kwa lengte. Door de stad loopt de Big Sioux River en op dat punt door Kwartziet (quartzite) afgraving. Quartzite is het gesteente dat in Pipestone door indianen gebruikt werd om een vredespijp mee te maken. Tegenwoordig is het vooral voor huisafwerking zoals vloeren en muren. De kleuren van het gesteente gaan van wit, naar rood en roze. De rivier stroomt er dus over en doorheen en her en der zijn wat watervallen. Het geheel ziet er bijzonder uit, we hebben zoiets nog niet eerder gezien. Op de achtergrond staan er wat hogere gebouwen van Sioux Falls, wat het wat onwerkelijk maakt.

Op de parkeerplaats smeren we bammetjes voor lunch en Pat weet nog een brouwerij  in de buurt om wat biertjes op te halen. Het is nog maar een uurtje tot Dakota Campground in Mitchell. Een postzegel met bomen erop tussen de oneindige maisvelden. Dit is halverwege ons reisje, wat veel langer lijkt dan de 3 weken die we onderweg zijn. Het is daarom tijd om 2 wasjes te draaien, in anderhalf uur is alles weer schoon opgevouwen en opgeborgen en dat terwijl het 25 graden is. Zo snel doen we dat en met een beetje geluk hoeft het niet nog een keer. In de camper wordt er een salade gemaakt die samen met de worstjes en aardappel salade goed smaken.

Het slapen in de camper gaat bijna elke dag erg goed, zo ook vannacht, we staan uitgerust op om 8 uur. Op de camping rijdt een vuilniswagen met de naam Miedema erop, in deze streek zien we wel vaker Nederlandse namen. Het is vandaag weer tijd voor wat anders, nou ja het begint wel weer met 111km rechtdoor rijden. Het uitzicht is hier iets afwisselender, niet alleen mais, maar ook wat prairie en grasland met koeien, dit is weer een deel van de Great Plains. Op Interstate i90 staan heel erg veel reclame borden, deze staat heeft, zoals alle staten eigen regels. Zo mag er in South Dakota gegokt worden en zijn er veel casino's, bij deze regels horen misschien ook wel het onbeperkt plaatsen van joekels van reclame borden langs de Interstate. De meeste borden zijn trouwens van 'Wall Drug', daarover later meer. Dan komen we aan bij de Missouri rivier, deze zijn we al eerder overgestoken in de hoofdstad van North Dakota.

Bij Al's Oasis heeft Pat tijdens het tanken een ongelukje, de slang wordt eruit gehaald terwijl het tanken nog bezig is. Er komt benzine op broek en hoodie. De geur van benzine kan heel lang blijven hangen weten we uit ervaring, de broek wordt ter plekke in een soppie gedaan en de hoodie gaat in de prullenbak, die zou deze reis toch al vervangen worden. In het over-the-top spektakel van Al's Oasis eten we een gebakje en drinken een bakkie koffie. Het is een tourist trap waar we kort rondkijken en beiden een t-shirt kopen. Zoals gezegd zijn we halverwege onze reis, de eerste 3 weken zijn om, het lijkt gelukkig veel langer dus dat zal de komende 3 weken ook wel zo zijn toch?

Ter plekke besluiten we om naar Pierre te rijden, langs de Missouri River naar het noorden. Pierre is het op 1 na kleinste hoofdstadje van een staat, het is in ieder geval wel het meest afgelegen. De route loopt over de Lewis and Clark trail, die we in andere staten ook al hebben gevolgd. De Missouri River is op bepaalde plekken honderden meters breed. De weg loopt over prairie landschap en is mooi groen, heuvelachtig en bochtig. Er staan ook weer heel veel prairie hondjes op de uitkijk en soms rennen er ineens heel veel van ons weg.

Op een gegeven moment steken we de rivier weer over, deze keer over een dam. De dam is gemaakt zodat het land van Amerikaanse boeren verderop de rivier niet meer onderloopt. Dit betekent wel dat de indianen in het reservaat waar we nu zijn hun vruchtbare land kwijt zijn. In ruil daarvoor wordt er een nieuw stadje gebouwd, maar zonder de vruchtbare grond. Het stadje doet een beetje naar aan, het is er rommelig en vies, de wegen zijn niet goed onderhouden. Dit indianen reservaat heeft er in ieder geval geen baat bij gehad is onze indruk.

In Fort Pierre vinden we een parkeerplaats aan een park aan de Missouri River. Syl rust wat en Pat maakt een wandelinkje door de buurt. Er is een camping naast het park, dat is wel een optie voor vanavond. Er is ook wat uitleg over Lewis en Clark die op deze lokatie de eerste ontmoeting hadden met de Sioux indianen. Vanwege de taalbarrière draaide de ontmoeting uit op een confrontatie. Fort Pierre heeft een historische downtown, het is echter maar 1 blok, het is er volledig uitgestorven. Nu blijkt het 'National indigenous Peoples Day' te zijn,  een van de weinige vrije dagen. Opvallend is de enorme hoeveelheid asfalt in kleine towns als deze. De straten zijn enorm breed, achter de straten zijn joekels van parkeerplaatsen. Vaak zonder indeling, omheining of bomen, alleen een heel groot stuk asfalt.

Het parkje grenst aan de monding van de Bad River, die in de Missouri River stroomt. Er wordt hier gevist, daar hoort dan blijkbaar ook een vis schoonmaak plaats bij. Deze door de gemeente onderhouden ruimte hebben we al op veel plekken bij rivieren en meren gezien.

Na het rust en wandel moment rijden we naar de overkant van de rivier om het Capitool van Pierre te gaan bekijken. Elke hoofdstad van een staat heeft zo'n Capitool, de ene wat mooier dan de andere. Dit is zo'n typisch gebouw die we kennen uit Washington, maar dan wel wat kleiner natuurlijk. Hier is, anders dan bij ons, de hoofdstad ook meteen de bestuurlijke hoofdstad. Het is een mooi en imposant gebouw waar we even omheen lopen, het is hier uitgestorven vanwege de feestdag. Over Main Street maken we ook een wandeling, maar ook daar alles dicht. Wij vinden de Amerikaanse Main Streets altijd erg fraai. Het zijn de hoofdstraten van dorpen met altijd wat stenen gebouwen in een bepaalde stijl.

Als we zijn uitgekeken in het kleine hoofdstadje Pierre rijden we terug naar de overkant, naar de campground van Fort Pierre. Aan de ene kant hebben we uitzicht over de Missouri River een aan de andere kant de fairgrounds. Dit is een plek voor lokale evenementen zoals kermissen en rodeo's. In alle staten waar we tijdens deze reis doorheen zijn gekomen zijn er in de zomer rodeo's. Helaas zijn de rodeo toernooien al voorbij anders zouden we er graag weer eens heen gaan. Er is wel een cowgirl intensief aan het oefen op de barrel run. Misschien wel voor de rodeo van volgend seizoen. De oven wordt weer voorverwarmt, deze keer gaan er onder andere loempia's in die bijzonder goed smaken.

See Y'all soon