Vrijdag ochtend, een dag eerder dan we hadden bedacht gaan we lekker op tijd met de metro van Maverick naar State, midden in het centrum van Boston. Vandaag willen we de Freedom trail wandelen. De trail is maar 4 km lang, toch weten we er een groot deel van de dag over te doen. De wandeling word handig aangeduid dmv een rode lijn over de stoepen en straten. De wandeling begint in het Boston Common, dit is het oudste park van Amerika. Het Boston Common is mooi groot stadspark, met grote bomen, weiden, paden en watertjes. Het is al lekker druk in het park, niet zo gek met de weersvooruitzichten. Na het starten van de wandeling lopen we omhoog naar het Massachusetts State House. Een gebouw uit 1798 met een gouden koepel op het dak.
Het gebouw ligt op Beacon Hill, dit is een statige oude wijk waar de straten nog uit kinderkopjes bestaan. De wijk is geen onderdeel van de wandeling, maar wij voegen het eraan toe. Het is best bijzonder om door deze wijk te lopen omdat er niet veel zo zijn in Amerika. Het bestaat vooral uit sjieke rijtjeshuizen, dit is dan ook de duurste wijk van de stad. Dit komt mede doordat het op het hoogste punt ligt en natuurlijk door de Europees aandoende sfeer in de wijk. De straten worden nog verlicht met originele gaslampen. Als we een rondje hebben gelopen komen we weer in het park terecht. Het word al lekker warm in de zon, dus pakken we een stoeltje om een bakkie koffie te drinken. De route gaat verder langs kerkjes, begraafplaatsen, standbeelden en andere oude gebouwen. Hier in het centrum tussen de wolkenkrabbers staan leuke kleine oude stenen gebouwen. Zo bekijken we de eerste publieke school in Amerika uit 1635, op dit terrein staat een standbeeld van Benjamin Franklin. De Park Street Church met z’n houten toren en klok en ook de King’s chapel worden aanschouwd. Beiden met hun eigen begraafplaats en dat midden in een moderne stad! Wat verderop staat de Old State House waarin 1776 voor het eerst de State of Independence is voorgelezen vanaf het balkon.
Het lijkt er wel op alsof het hedendaagse Amerika hier is ontstaan want in de Faneuil Hall is voor het eerst een stads vergadering gehouden. De wandeling is erg populair dat is te zien aan de enorme groepen mensen die met een gids door de stad banjeren. Sommige groepen bestaan uit meer dan 100 mensen, het lijkt ons maar niets. Via Little Italy komen we bij de brug over de Charles River. Een oude stalen brug waar we wel doorheen lijken te zakken. Vanaf de brug is er uitzicht over de rivier en een deel van de haven en werven. Als we aan de overkant zijn volgen we de rode lijn verder naar de USS Constitution een houten oorlogsschip. Daarnaast ligt nog meer wapentuig en vanaf de kade is er een mooi uitzicht op de skyline van de stad. Als we denken dat de wandeling klaar is zien we de rode streep nog een afslag nemen, dus gaan we rustig verder. We wandelen nu een heuvel op, richting een grote obelisk van 70 meter. Het blijkt een monument te zijn ter ere van een slag op deze Bunker Hill. We vinden het welletjes geweest, we hebben zo’n 6 uur gewandeld en willen weer terug naar Little Italy om wat te gaan eten.
De Italiaanse restaurants die staan aanbevolen in ons boekje zijn jammer genoeg vol. In de Hanover straat lopen we een willekeurig ander restaurant in waar we aan een mini tafeltje worden gezet. We bestellen pasta en verwachten een heerlijk Italiaans gerecht, maar jammer genoeg is het niet al te goed. We zeuren er niet teveel over en stappen de straat weer op om verderop een biertje te gaan drinken. De wandeling heeft ons na 2 weken relaxen best moe gemaakt. Dus maken we het niet laat en nemen de metro terug naar ons huisje. Zaterdag is er regen voorspeld en dat krijgen we ook. Gelukkig valt het mee met de nattigheid en gaan we gewoon weer de stad in. We willen vandaag naar Cambridge waar Harvard is gevestigd, de oudste universiteit van Amerika. Er worden hier gratis rondleidingen gegeven, maar we kunnen niet vinden waarvandaan. Dat geeft niets hoor, we gaan zelf wel op onderzoek uit. Harvard is een van de meest prestigieuze universiteiten ter wereld, de toelatingseisen zijn erg hoog. De gebouwen van het complex zien er vooral statig uit, ze stralen een soort weldaad uit ofzo. De campus waar we lopen bestaat voornamelijk uit bibliotheken en woonruimte. College zalen of college gebouwen kunnen we niet ontwaren, die zijn waarschijnlijk dichtbij in Cambridge wel te vinden. De De gebouwen zijn omgeven door groen, veel gras bezaaid met kleurige stoelen en oude bomen. Het geheel is ommuurd, de poorten zijn voorzien van wijze spreuken en sporen de bezoeker aan zoveel mogelijk kennis te vergaren. Het is leuk en het voelt soort van historisch om hier rond te lopen.
We dwalen een tijdje rond op de campus en pakken uiteindelijk de metro weer terug naar de stad. We stappen bij het Boston Common park uit en wandelen een tijdje door het centrum. Pat koopt nog een leuk t-shirt met een kat erop en uiteindelijk belanden we in een bar waar Syl een glas witte wijn besteld. En ook hier is de wijn duur, $ 10,- voor een glas…. maar hij smaakt wel goed! Aangezien de bar de uitstraling en sfeer blijkt te hebben van een hotelbar dus lopen we verder en komen we terecht in een sportsbar. Het is er redelijk druk aan het eind van deze zaterdagmiddag en hier verkopen ze pompoenbier! Dit bier is een seizoensbier dat je in heel New England kunt krijgen in deze tijd van het jaar, vaak wordt de rand van het glas voorzien van een laagje suiker met kaneel dat de zoete smaak van het bier benadrukt. Lekker hoor, ook zonder suikerlaag! Uiteindelijk komen we bij het oudste restaurant van het land, de Oyster Bar. Daar worden wat oester gegeten, hoe kan het ook anders, en nog wat gedronken. Kortom een gezellige laatste avond van onze zeer geslaagde vakantie in New England! Op zondagochtend doen we het rustig aan, pakken onze tas in, gaan nog een laatste keer met de metro naar de stad om te brunchen en stappen uiteindelijk om 17.00 uur op het vliegtuig.
Maandagochtend staan we keurig om 6 uur op Schiphol, om kwart voor 7 zitten we in de trein en om 8.00 uur liggen we in bed om een klein tukkie te doen. De rest van de dag gebruiken we om de tassen uit te pakken, op te ruimen en te chillen op deze allerlaatste vakantiedag.
We vonden New England zeer de moeite van het bezoeken waard, de kleuren waren zoals we hadden gehoopt fel rood, roze, geel, groen, bruin en zelfs bijna paars. De camper heeft ondanks wat mankementen goed werk gedaan, we hebben zelfs in deze tijd van het jaar een paar keer een kampvuurtje gemaakt….. Kortom een geweldige vakantie waarin we zó relaxed waren dat we de tijd vergeten waren en bijna onze camper een dag te laat inleverden!
Tot het volgende reisjes,
Syl en Pat
.png){kind=small}
.png)
