Minnesota en Iowa

Jaren geleden hadden we bedacht dat het leuk zou zijn om alle 50 Amerikaanse staten te hebben bezocht voor Syl's 50ste. Helaas kwam er een vervelend virus tussen dat is blijven hangen. Maar op de eerste maandag van oktober rijden we wel de 40ste staat binnen. We rijden Fargo North Dakota in om naar het Hjemkomst center te gaan. Dit blijkt zonder dat daar aanwijzingen voor zijn in de staat Minnesota te liggen. Het is een Noors centrum waar we een replica van de staafkerk van Vik bewonderen. Helaas mogen we er niet in, maar de buitenkant van deze houten kerk is al bijzonder genoeg.

Bij brouwerij Junkyard kopen we een paar verse biertjes. Buiten op het terras delen we een pindakaas stout, erg lekker. De nacht brengen we door in het Buffalo River State Park. Er zouden douches zijn, maar omdat het normaal rond deze tijd al vriest zijn alle leidingen afgesloten. Er is alleen een pit toilet. Dit is niets meer dan een diep gat in de grond met een schoorsteen eraan om de vieze luchtjes af te voeren. Op de put staat een WC waarin je zonder belemmeringen naar beneden kan kijken, niet doen! Behalve een korte wandeling over de camping en langs de rivier doen we niets in het park. Dinsdag rijden we naar Detroit Lakes om boodschappen te doen bij de Walmart. Terwijl Pat op een bankje mensen zit te kijken valt het op dat vrijwel iedereen iets mankeert. De een loopt krom, de ander hinkt, weer een ander zit in een karretje. Het is een interessant verzameling met typische Walmart mensen.

In de enorm grote lokale liquor store worden wat apple ciders gekocht en we stuiten daarbij op THC drankjes, schijnbaar is het een ding in deze omgeving. In deze drankjes zit geen alcohol maar wel THC, het stofje in cannabis waar je high van wordt. Dat hoeven we niet, we willen wel een bakkie koffie. Bij een koffie tentje in de buurt bestellen we 1 medium koffie en 1 bladerdeeg appel gebakje.

Willen jullie er echt maar 1 is de vraag, ja we delen het. Zo zitten we in het koffie tentje met 1 klein gebakje en 1 veel te grote koffie. We snappen niet waar de lokale mensen zoveel koffie laten en waarom het in een kartonnen beker met deksel zit. Aan kopjes of mokken doen ze hier niet. Wij krijgen samen de medium koffie niet op! Ook opvallend is dat de koffie via de drive thru besteld kan worden. We hebben ook pinapparaat drive thru's gezien waar dan 4 pinapparaten op een rij staan, maar er bestaan ook drankwinkels met een drive thru. Zeer apart in onze ogen, in Nederland kan bijna alles te voet of op de fiets. En hier moet alles met de auto, het is te uitgestrekt. Na zo vaak in dit land te zijn geweest (14x) blijven we onszelf toch verbazen over dit soort verschillen en dat maakt het meteen weer interessant om hier rond te reizen.

Vanaf nu rijden we niet meer over de Interstate maar over een 2-baans weg. Hier kunnen we niet zo snel waardoor de radio zelfs aan kan. Op de snelweg lukt dat echt niet vanwege het enorme kabaal dat de camper maakt. Alles rammelt en trilt, de ruiten klapperen en die motor buldert ook aardig. Als we in het volgende State Park aankomen hebben we 3350km gereden. Dit is verder dan van Apeldoorn naar het Noordelijkste puntje van Noorwegen. Op dit punt zijn we het verst weg van Denver, vanaf nu gaan we via via weer terug.

Aangekomen in het Itasca State Park parkeren we de RV op de camping waar plek genoeg is in deze periode. Verder doen we niet veel, behalve een korte wandeling over de camping. De staat Minnesota wordt ook wel The Land of 10.000 lakes genoemd, of het er echt zoveel zijn weten we niet. Maar de route van vandaag ging langs veel meren en meertjes. 1 op de 6 personen heeft blijkbaar een boot. Het is dus heel makkelijk om je bootje ergens in het water los te laten voor een vaartochtje of om te gaan vissen. Zelf staan we nu met de RV aan het Itasca meer. Zodra de zon zakt voelen we de temperatuur ook zakken, volgens de voorspellingen word het 0 graden. We hopen heel veel sterren te zien maar de felle volle maan gooit roet in het eten, alhoewel... het licht weerspiegeld wel heel mooi in het meer. De temperatuur blijkt te zijn gezakt tot -3.... gelukkig zien we dit vanochtend pas zodat het geen zin meer heeft ons druk te maken over eventueel bevroren leidingen in de camper. Als die er zijn hebben we pech maar het is allemaal goed gegaan.

We komen nog even terug op onze oven, in de camper zit alleen een magnetron. Da's wel handig voor Amerikanen die alles voorgekookt kopen en zonder bestek kunnen eten. Da's trouwens ook zo'n verschil. Er is hier zoveel voedsel te krijgen waarbij je geen bestek nodig hebt. In ons landje gaan we graag uit eten. Hier ook hoor... maar dan krijg je een plastic bakje met kippen vleugels om op te eten in de auto. Of een burrito om al lopend weg te werken. Pizza slice, hotdogs, spare ribs, sub, sandwich, hamburger, french fries, kippenvleugels en allerlei ander gefrituurd voedsel daar is de Amerikaan handig mee, dat kan zonder bestek gegeten worden.

Wij vinden dat ook wel lekker, maar dan wel met wat verse groente. Bij de Walmart vonden we een kit waarmee M&M koekjes gebakken kunnen worden. We nemen zo'n kit mee en Syl haalt er 4 stukjes deeg uit, voor 4 koekjes, met M&M's erin. Het werkt perfect, want binnen 12 minuten zijn de koekjes klaar, maar helaas iets te zwart. Ons oventje is eigenlijk te goed. We proberen het later nog wel een keer.

8 oktober is het al weer. We zijn 2 en een halve week onderweg maar het lijkt veel langer. We zijn volledig losgekoppeld van thuis. Vooral Pat is deze keer helemaal nergens mee bezig. Geen nieuws, geen politieke peilingen, geen socials, weinig app contact en de smartwatch ligt ergens in een lade.

Wat we dan wel weer hebben zijn croissant, voor in onze super oven. Als we het pakje openbreken en de stukjes deeg uitrollen zijn we nog vol goede moed. Volgens de verpakking worden het heerlijke broodjes. Terwijl de croissant in de oven sudderen lezen we de wat er op de verpakking staat. Eerlijk is eerlijk, er staat heel duidelijk op 'eet dit niet' er is van alles aan ge-bioengineered en daarna hebben we er nog meer aan gerommeld. Met jam smaakte ze best goed hoor, 1 keer is genoeg.

Vandaag staat er wel iets heel speciaals op het programma als we de brochure van het Itasca State Park mogen geloven. We kunnen 'over' de Mississippi rivier lopen. De rivier die we al een beetje kennen van eerdere reizen. De langste van Amerika en ook bijna van de wereld met z'n 3800km. De rivier eindigt in de Golf van Mexico en begint hier onder onze voeten. De Mississippi River Headwaters zijn wat meertjes waaruit de Mississippi ontstaat, het is nu nog een smal beekje. Er liggen wat rotsen in waarop we de nu nog smalle rivier kunnen oversteken. Geinig toch!

We drinken op een terras in de zon een gedeeld bakkie koffie en Syl koopt een t-shirt van het park. Verderop op de Wilderness Drive staat een Firetower, een brandweer uitzicht toren. Die wordt beklommen met als beloning het uitzicht over het vlakke land met z'n bossen en meren. Daarna maken we een wandeling door een 'bog', een moerassig gebied.

Vanavond eten we een gedeelde dikke steak en baked beans met maple syrup en bacon, een guilty pleasure voor Pat. Voor Syl niet zo, dus misschien laten we het bij deze ene keer. Vanuit de camper zien we de zon in het Itasca meer zakken, het is nog steeds wolkenloos waardoor we worden getrakteerd op een fel oranje lucht. Het was vanmiddag sowieso erg mooi weer, een graad of 16, wolkenloos en niet teveel wind. Behalve op de brandweer toren dan die zwiepte licht heen en weer. Pat download nog wat Netflix series op de iPad voor het geval we de komende dagen geen internet hebben.

De wekker maakt voor het eerst deze reis een geluidje, het is 7:45. Een uur later rijdt de camper in een bijna perfect rechte streep naar het zuiden. De bestemming is niet bekend, we rijden zover we leuk vinden. Het blijken iets meer dan 400km te worden. Vrijwel al deze kilometers rijden we door mais velden. Kun je je het voorstellen, 400km aan maisvelden waarvan het einde van de velden links en rechts van ons niet te zien zijn.

Wat we wel zien is dat er hard gewerkt wordt, er rijden enorme vrachtwagens over dezelfde wegen als waar wij rijden. Sommige zijn leeg, andere vol, maar groot zijn ze zeker. We weten dat er geoogst wordt want om ons heen zien we wolken van stof hoog de hemel in dwarrelen. Hier rijden dan van die grote mais oogst machines door het veld die sneller rijden dan wij kunnen lopen en kilometers aan mais per dag oogsten.

Als er even geen maisveld is dan is er wel een klein dorpje met 509 inwoners, dat staat erbij als we een dorpje binnenrijden. Het kunnen er ook 1217 of 2666 zijn, het zijn kleine dorpjes. In zo’n dorpje staan dan wat huizen, boerderijen, een postoffice, Dollar General (Action), benzine pomp, soms een kerk en altijd een liquor store. En de weg waar wij over rijden samen met de mais trucks gaat er dwars doorheen. 

Het is een lange rit en we hebben veel geluk met het weer. Het weer in deze staat wordt omschreven als 'harsh', wat 'zwaar weer' betekend. We hoorden dat het nu, begin oktober, al zou moeten vriezen en sneeuwen. Hoe ze dat dan met de oogst doen weten we niet. Het is ook wel zo dat het noordelijkste deel van deze staat (buiten Alaska) het noordelijkst van de VS is. Misschien is een paar honderd kilometer naar het noorden het weer nu wel harsh.

De weg naar het zuiden komt door Granite Falls, de camper heeft dorst en de mensen die erin zitten honger. Dat handelen we in dit stadje netjes af. De camper krijgt er weer 150 liter benzine bij en de mensen genieten van een geroosterde boterham met een assortiment van beleg aan de Minnesota rivier.

Vanaf deze plaats is het nog een dik uur naar Pipestone. Dat moet nog wel lukken, Pat raced onverstoord verder tussen de vrachtwagens en langs de maisvelden. Vanwege het eindeloze landschap van mais en graan hadden we kunnen verwachten dat Pipestone en de naastgelegen camping niet veel voorstellen. Helaas klopt dat ook, het valt wat tegen. De camping is een trailer park met super vriendelijke mensen die je ook in de Walmart zou zien al zittend op een bankje.

Enfin, we checken in en zetten de camper naast die van een bewoner. Nadat we zijn uitgerust van de rit wandelen we naar Main Street. Het gebeurd niet vaak dat er een camping naast Main Street is. Nou betekent Main Street niet zo heel veel in een dorpje als Pipestone, maar er is wel een restaurant.

Na een kwartiertje wandelen komen we er aan. Een ruime tent met een grote bar en heel veel grote TV's met sport en reclame erop. Er zijn ook gezellige booth's, daar gaan wij zitten. We bestellen Pickle Fries, dat zijn gefrituurde augurken, we love it.

Syl besteld een Cider en Pat een bier proefplankje. Na de hamburger met gebakken spruitjes, corned beef sandwich met sauerkraut en zoete aardappel frietjes, wandelen we weer terug naar ons brakke huisje op wielen. Tijdens eerdere reizen gingen we vrij vaak ergens wat eten of een avondje doorzakken. Nu merken dat deze uitspattingen veel duurder zijn geworden en we het ook niet meer zo nodig vinden.

Onze buurman is een muziek liefhebber en dat kunnen we goed horen. Niet erg, we zijn best relaxed, maar het is wel warm, we trekken de korte broeken aan en doen het raam dicht zodat we het geluid van onze serie kunnen horen. We kijken een aflevering van Totenfrau, een dame die zo nu en dan iemand expres of per ongeluk doodmaakt. Na de aflevering is Syl geïnspireerd geraakt door Totenfrau, tijd voor actie, wel zonder doden deze keer.

Na al het gedoe met de camper de eerste week schrijft Syl een duidelijke klacht in het Engels aan Cruise America. Er gaat een kopie naar Tioga zodat zei ook op de hoogte zijn van de brakke staat waarin ze toeristen 6 weken het onbekende insturen. Het komt erop neer dat we de eerste week ongerust waren en niet van onze welverdiende camper hebben kunnen genieten. We verwachten niet veel van de klacht.

Naast de camping is Pipestone National Monument. De shutdown is blijkbaar nog gaande waardoor het visitor center gesloten is en er geen ranger is om toegang te heffen. We wandelen een korte trail langs prairie velden en het Hiawatha Lake. Het monument is er voor het speciale gesteente dat hier door indianen werd gebruikt om ceremoniële pijpen van te maken. Er is ook een heel mooi deel met een watervalletje en rood gesteente, een mini canyon. Na dit bezoek racen we in 1 keer door naar de Walmart in Okoboji, Iowa. Niet vergeten te vertellen dat we bij de grootste vredespijp ter wereld stoppen.

De weg naar Iowa is 40km zuid, 80km oost en nog eens 20km zuid en dat vrijwel rechtdoor. We zijn in een voor ons nieuwe staat aangekomen en het eerste wat we doen is boodschappen bij de Walmart. Terloops kopen we er ook nog wat kleding, voor weinig natuurlijk.

We zijn in 'The Great Lakes of Iowa', nog niet eerder van gehoord of over gelezen, maar we zijn er toch. De meren zijn niet heel groot, maar waarschijnlijk betekent 'Great' iets anders in deze context. Op een kalme camping vinden we een plekje aan de Emersons Bay. Syl heeft de hele weg gereden zodat Pat een beetje naar buiten kon loeren. Syl schuift de brakke camper met gemak achteruit het camping plaatsje op. We staan meteen goed en stoppen de stekker erin zodat we stroom hebben. Voor een tientje meer hadden we ook een 'full hookup' kunnen hebben maar dat vinden we onnodig. We kunnen dan de waterslang aan de camper koppelen en de afvoer slang aan een riolering. We hebben genoeg water en als het nodig is vinden we wel een plek om de vies water tanks te dumpen. Zodra we staan komt de camp host mevrouw er aan gereden, met de auto natuurlijk, lopen doet men niet. We hebben bij de ingang uit een klein doosje een envelope gevist. Hier zit een formulier in dat we invullen, in de envelope stoppen we het geld voor de komende 2 nachten. Meestal moeten we dan de envelope in een brievenbusje stoppen. Deze keer komt de camp host mevrouw het ophalen. Op een paaltje bij onze plaats wordt een bonnetje geschoven (met een dun stokje opgeraapt van de grond erbij zodat het bonnetje niet wegwaait) zodat men weet dat de plek bezet is. De manier met geld in een envelopje is een beproefde methode, zo kunnen we altijd een camping op, ook als er geen camp host is.

Het is een kalme camping met vooral vissers. Er rijden wat pickups rond met een bootje erachter. Bij een boat landing zien we een man z'n pickup met boot trailer het water in rijden, een andere haalt z'n bootje er net uit. Verderop is er een plek om de gevangen vis meteen schoon te maken. Er staan opvallend veel bordjes met mededelingen wat de mannen vooral niet mogen doen. Niet teveel lawaai, een bepaalde vis van kleiner dan 25cm terug gooien, terwijl ze een ander model van dezelfde maat wel mogen houden. Van weer een ander type vis met een specifieke maat mag de visser er maar 1 meenemen. 

Vlakbij ons staat een groepje vissers met hun pickups en trailers met het bootje erop te kamperen. Sommige hebben een tentje, andere een daktent. Er wordt, vrij kalm overigens, wat gedronken en aan de rook te zien iets op de BBQ gelegd. Of het the catch of the day is weten we niet. Het zijn wel allemaal mannetje, die er hun mannetjes ding aan het doen zijn. 

Wij zijn lekker bezig met een 14 daags plan voor South Dakota, er is veel te zien in de volgende staat. We hebben nog maar 3 weken, dus een compacte planning is wel praktisch. Het was vandaag prima weer, 20 graden en wolkenloos. 's avonds zijn er veel sterren te zien, maar het is net iets te licht om ook de melkweg te bekijken. Zaterdag ochtend rijden we naar een benzine station, ons propaan is bijna op. We gebruiken het gas om te koken, voor warm water, koelkast en natuurlijk de verwarming als dat nodig is. De eigenaar is op het moment thuis en wordt gebeld, hij komt over een paar minuten. Nou kennen wij de afstanden hier een beetje en niemand woont op een paar minuten ergens vandaan. Als hij er na een kwartier is blijken we gelijk te hebben, hij woont hier zeker 25km vandaan. De man is erg behulpzaam en geïnteresseerd. Zoals zo vaak ontstaat er een gesprek, de mensen hier zijn heel erg aardig en helemaal niet zo 'nep' als we vaak van Amerikanen denken. Hij is de tweede die Pat vergelijkt met Arnold Schwarzenegger. Ze vinden het Engelse accent apart en hebben blijkbaar geen ander vergelijkingsmateriaal. Pat heeft toch helemaal geen Duits accent, we vinden het wel grappig. Als de gas en benzine tanks weer vol zitten rijden we naar de Little Sioux Orchard. Hier kunnen appels geplukt worden, maar ze maken er ook hun eigen cider. Als we daarom vragen wordt er door de eigenaresse van alles over de cider verteld en mogen we een kijkje nemen in de cidery, een werkplaats die niet veel groter is dan de brouwerij die Pat vroeger had. We nemen van alles wat mee, maar ook een vers gebakken appeltaartje. De mini apple pie is nog warm, we eten het ter plekke op de parkeerweide op, met een bakkie koffie.

Hierna willen we naar een kleding winkel, deze bevindt zich in een soort pretpark aan het Okoboji meer. Alles blijkt al dicht, het toeristen seizoen is voorbij. Helaas is de houten achtbaan ook dicht, anders zouden we die zeker hebben genomen. Voor een paar boodschapjes zoeken we een supermarkt, deze keer geen Walmart. Na het boodschapje vinden we een State Park voor de lunch. Via een hele sjieke wijk met van die prachtige houten huizen aan het meer rijden we naar West O brewery. Een klein brouwerijtje met proeflokaal waar iedereen met de auto heen gaat en iedereen alcohol drinkt. Vanwege de afstanden wordt dit min of meer getolereerd. Wij drinken er ook een biertje en nemen een sixpack mee. We hebben een kleine indruk van dit meren gebied gekregen en moeten zeggen dat het er mooi uitziet, maar het is meer voor watersport mensen en vissers dan voor ons.

Morgen gaan we weer nieuwe avonturen beleven